«Νόσος του Osgood Schlatter» – Πόνος στο γόνατο των εφήβων

Ο πόνος στην πρόσθια επιφάνεια του γόνατος, λίγα εκατοστά κάτω από την επιγονατίδα και ακριβώς στο σημείο που προεξέχει η κνήμη στο άνω και πρόσθιο μέρος της (ανατομική προεξοχή της κνήμης που ονομάζεται κνημιαίο κύρτωμα), είναι πολύ συχνός στην εφηβική ηλικία.

Εμφανίζεται ιδιαίτερα στα παιδιά που ασχολούνται με αθλήματα τα οποία βασίζονται στο τρέξιμο, τα άλματα και τις γρήγορες εναλλαγές κατεύθυνσης π.χ. ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πατινάζ, μπαλέτο κ.λπ.

Εκτός από τον πόνο και την ευαισθησία, μπορεί να συνυπάρχει και πρήξιμο στο κνημιαίο κύρτωμα.

Οφείλεται στην επαναλαμβανόμενη έλξη που ασκεί ο επιγονατιδικός τένοντας πάνω στο κνημιαίο κύρτωμα όταν εκτείνεται το γόνατο.

Η έκταση του γόνατος επιτυγχάνεται με τη βοήθεια του τετρακέφαλου μυός, ο οποίος καταφύεται στο πάνω μέρος (άνω πόλος) της επιγονατίδας. Από το κάτω μέρος (κάτω πόλος) της επιγονατίδας, εκφύεται ο επιγονατιδικός τένοντας, ο οποίος με τη σειρά του καταφύεται στο κνημιαίο κύρτωμα. Όταν συσπάται ο τετρακέφαλος, τραβάει την επιγονατίδα και τον επιγονατιδικό τένοντα και το γόνατο εκτείνεται.

Η νόσος εμφανίζεται συνήθως σε αγόρια ηλικίας 10 έως 15 ετών και σε κορίτσια ηλικίας 8 έως 13 ετών. Tείνει να εμφανίζεται με την ίδια συχνότητα και στα δύο φύλα.

Η νόσος μπορεί να εμφανιστεί και στα δύο γόνατα.

Η συχνή εμφάνιση της νόσου στην εφηβική ηλικία και ιδιαίτερα σε αθλούμενους εφήβους σχετίζεται με το γεγονός ότι σε αυτές τις ηλικίες δεν έχει ολοκληρωθεί η σκελετική ωρίμανση.

Η διάγνωση γίνεται από τον ορθοπαιδικό με απλή κλινική εξέταση και σπάνια απαιτείται ακτινολογικός έλεγχος (ακτινογραφία). Συνήθως η ακτινογραφία γίνεται για να αποκλειστούν άλλες παθήσεις.

Η θεραπεία είναι συντηρητική. Περιλαμβάνει :

— Ανάπαυση: αποφυγή οποιασδήποτε αθλητικής δραστηριότητας, κυρίως στην οξεία φάση

— Παγοθεραπεία: εφαρμογή πάγου στο κνημιαίο κύρτωμα (πάσχουσα περιοχή) ανά 2-4 ώρες ημερησίως

— Χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (ΜΣΑΦ), π.χ. ιμπουπροφαίνη

— Διατατικές ασκήσεις: μετά την οξεία φάση, προτείνονται διατάσεις των πρόσθιων και οπίσθιων μυών του μηρού (τετρακέφαλος, δικέφαλος μηριαίος κτλ).

Τα συμπτώματα εξαφανίζονται στην πλειονότητα των περιπτώσεων με την ολοκλήρωση της σκελετικής ωρίμανσης.

Σπάνια συνιστάται χειρουργική θεραπεία μετά την ολοκλήρωση της σκελετικής ωρίμανσης.